Pusteøvelse eller ode fra en kontorstol

Så er det vel det det handler om, dypest sett. Det er det første vi gjør. Lungene er stikkordet.
Pust.
I fosterlivet ligger lungene sammenklistret. Når vi ser verden for første gang, skjer det. Vi begynner å bruke lungene. Det gjør nok litt vondt. Den første gangen. Det første åndedraget blir etterfulgt av: et skrik. Og det er kanskje ikke så rart.
Slik fortsetter det. Vi puster- og vi skriker. Som voksne gjør vi det stillere, mer varsomt, mer dannet. Vi prøver å oppføre oss. Vi prøver å gjøre det vi skal. Oppfylle både de forventningene vi har til oss selv og de andre har til oss.
Men det er vanskelig å klare dette og puste samtidig. Så vi skriker! Er det rart. Den stress-syke(ja, det blir diagnosen)reagerer med å skrike- kanskje er det et lydløst skrik eller bare en hes ralling. Kanskje er det kroppen som skriker: ryggen får utglidning eller det senker seg et nattemørke i sjelen.
Dette betyr noe.
Vi har glemt det. Det nødvendige. Pusten.
Vi trenger pusten: Når vi elsker. Når vi føder. Når vi arbeider. Når vi løper. Når vi snakker. Når vi synger. Kort sagt: når vi lever.
I dag sitter jeg på jobb og er nedlesset i arbeid. Jeg svømmer i papirhavet. Jeg vasser i tilbakemeldingsskjemaer og innkallinger til utviklingssamtaler. Kalenderen ligger foran meg og skvaldrer om tidsfrister. Jeg prøver å puste mens jeg går saktere enn vanlig gjennom korridorene og ned trappene. Murgolvet suger seg fast i føttene mine og kaffen blir kald.
Hva er det det handler om?

Jeg tenker og ønsker og drømmer. Jeg ville plante et frø. Melke ei ku. Plante et tre. Vandre i skog. Tenne et bål. Le. Vandre videre. Bake et brød. Lukte. Kjenne. Smake.
Puste.
Jeg tar et godt magadrag og tar fram bunken. Den med papirene. Og i et lite øyeblikk kjenner jeg lukten av kvae.
Det blir lettere å puste med det samme. Jeg trenger bare litt øvelse.
Pusteøvelse på kontorstolen.

Tingenes tilstand

Folk er så feige når det kjem til å seie korleis ein har det. Dei er mykje betre på å seie korleis dei "tar det"- og ikkje eit vondt ord om det, for det er jo og sunt på sin måte.
Eg ser med ein gong korleis mine disiplar(elevane) har det. Nokre gonger har dei stengt andletet med lås og slå. Andre gonger står skoddene vidopne og du kan formeleg høyrde gleda og galskapen deira fly ut som små sommarfuglar frå sjela.
"Ta med gitaren til norsktimane fredag". Forløysande ord. To timars "chill", vil nokon seie. To timars kreativ kos, vil eg seie. Forankra i læreplanmål med kjetting, er det. Ikkje noko tull. Men gleda!
Gleda vil eg vise fram. Ja.
I dag spurde ein av kollegene mine meg: Korleis går det? Eg lot meg ikkje innta. Eg kika visst fram bak ei tung tredør av tankar. I døra ein gullnøkkel. Den fekk stå i ro.
Det vert ikkje tid, vil eg skulde på. Men eg er ein av dei, dei feige folka. Som ikkje seier korleis dei har det. Men eg er verkeleg flink til å seie korleis eg tar det.

Problem på polet...

Eg brukte ganske lang tid på å finne fram til fredagsvinen- og valet fall i dag på "Durius". Det er ein spanjol som eg trygt kan TILRÅ andre vindrikkande menneske å væte ganen med(!)(og det var ikkje ironisk meint, for den var verkeleg knallgod).
MEN. For det er eit men... Kjøpet av denne eksellente vin kosta meg lett blussande kinn og litt latter. Då eg resolutt sette flaska på disken kvitterte ekspeditrisa med eit lett mumlande og avventande: -Aldersbevis? - noko som fekk meg, den lett aldrande ungdomsskolelæraren, til å kremte forskremt, før eg noko småsarkastisk ymta frampå om at eg snart ville fylle 37 år.
Eg har ei dotter på 17, snart 18 faktisk- og eg er noko usikker på om det er eit godt eller eit dårleg teikn at eg blir skulda for å være i samme årsklassa som dotter mi...
Dama som sto bak meg i køa prøvde å trøyste meg. Eg burde faktisk ta det som ein kompliment, hevda ho. Eg kan sjølvsagt prøve å tolke det i beste meining.
Og: til alle innbilske 40-åringar: LIGG UNNA. Eg vil IKKJE bli utsett for BARNEROV. Berre så det er sagt.
God helg....

PS. Det var i allefall ein utmerkt vin.

Litt om kvardagen slik han artar seg

"Denne bloggen er laga under tvang"- det vil eg seie at er Dagens Sitat. Det verste er at det er litt søtt. Og litt tøft, og det er da vel og det det var tenkt å vere.
10 A er i gang med å lage samfunnsfagblogg. Og avis. Og gud veit kva det neste vil bli.
Da rådgjevaren kom og skulle ha med seg ein kar til samtale- nettopp under bloggarbeidet- kom følgande kommentar: "Takk Gud". Eg som trudde(banalt, eg veit det) at blogg var rette frelsa for skoletrøytte ungdommar. Kan det bety at RLE-undervisninga har gått inn, ja kan hende betyr det det.
Sidan eg byrja på arbeid att etter jul har det faktisk vore mykje bråk i øyro. Eg held faktisk på å miste høyrsla på det eine øyret. Som hevn skal eg seie ordet EKSAMEN med skummel stemme heile januar, februar, mars og april.
Eg er ein lærar og eg driv med tvang. Amen.

Eg trur eg har det i meg.

Lærarutdanninga spør: Har du det i deg? Men kva er noe dette "det"?
Eg skal tilstå: lærarhjernen og lærarhjartet mitt tek ikkje helg kl. 15.45 fredag. No tenkjer eg ikkje på retting og planlegging- det tek eg ofte fram kl. 17.00 søndag. Eg tenkjer på at eg tenkjer på elevane. Og på undervisninga. Og på kollegane. Det er nesten slik at eg treng eit par dagars avvenning før eg kan koble ut tankane på dette. Eg veit at det kan bli varmgang og at sikringar kan ryke. At motoren kan gå varm.
Men under ligg gleda, god og varm og ekte. Eg er glad i arbeidet mitt.
Det er ikkje så rart. Sjølv om eg tek i mykje papir, er det jo menneske eg arbeider med. Menneske- og kunnskap. To ting eg elskar.
Så eg trur eg har det i meg.
Vil med dette ønske alle blogglesarane,elevar i 10A(superdupre) og i 8B(like superdupre) ei kjempefin jul. Gler meg til å vere lærar også i 2012.

Tiddelibom.

EG vil ha snø!
Eg VIL ha snø!
Eg vil HA snø!
Eg vil ha SNØ!

Dersom ALLE som vil ha snø seier dette ca 100 gonger kvar dag, så må det vel kunne komme LITT snø?
Musklane mine bak i ryggen og nakken- dei vil ut og trimme på seg. Til det treng ein snø.
Difor dette tullete innlegget, med tema: snø.
Eg er ikkje på fjesboka så dette er mitt bidrag til fjaset.
Altså:
Snø. No.
Amen.

PS. Biletet er sjølvsagt frå i FJOR. Uhuuuu......

Nynorsk spynorsk?

Nynorsk.
Spynorsk?
Eg undrar meg på kva det eigentleg er som gjer at så mange hatar nynorsk.
Nynorsk sug, skriv ungdommen. (Her skal det stå SYG.) Når eg høyrer ordet SYG, så tenkjer eg mest på babyen som syg melk frå mora sitt bryst, men det er no meg. :p
Likevel: eg har tru på endring!
For: Tenk dialekt, skriv nynorsk- er eit godt utgangspunkt for mange elevar i landet vårt. Ikkje for alle, men i Nord-Trøndelag skulle ein vere rimelig sikker. Eg kjem lurande med mystiske plastposer med rare ting oppi: kokebøker, eventyrbøker, CD-plater, kortstokkar med nynorske verb på etc. Kva blir det neste adjunkt Govasli kjem drassande med? Ivar Aasen-sjokolade? Mållagskake?
Eg har latt disiplane på tiande trinn få ut frustrasjonen. Eg sa: Snakk no ut frå levra om kor djupt du hatar nynorsk, kor lite turvande du syns det er å lære nynorsk og kor inderleg du hatar at norskfaget har eigen karakter i nynorsk. Eg sa: No er eg psykologen og de er pasientane mine. Og det kom ut: Det velta fram som eit anna verbalt steinras- det buldra og bråka- og så vart det stilt. Så kunne arbeidet byrje.
Motstand er bra.
Fredag 11.11.11 vart ein magisk dato for nynorsken hos tiande klasse. Sukk og stønn og nynorskallergi var bytta ut med konsentrasjon,ro og smil. Elevane omsette oppskrifter, eventyr og songtekstar(endog frå engelsk til nynorsk!)akkompagnert av alt frå læraren sin medbrakte Cohen til hippe poplåtar rykande ut frå youtube. Og resultatet: framifrå nynorsk. Sjølv gutane som freste og fnyste aller mest innbitt over "spynorsken" påsto at dei hadde vorte avhengige av nynorskkortspelet som læraren deira har laga i seine nattetimer.
Ja- det er ei von- ei veksande von- for nynorsken!